📘 کتاب تنها گریه کن

✍️ نویسنده: اکرم اسلامی
📚 ناشر: انتشارات حماسه یاران

📝 توضیحات محصول:
«تنها گریه کن» روایت زندگی اشرف‌السادات منتظری، مادر شهید محمد معماریان است؛ زنی صبور،

پرتلاش و ولایت‌پذیر که فرزندش را در راه اسلام و انقلاب تقدیم کرد و خود نیز تا پایان عمر، در مسیر

مبارزه، خیررسانی و خدمت باقی ماند.
این کتاب تلفیقی از خاطرات خانوادگی، عشق مادرانه، مبارزات انقلابی و رنج‌های سال‌های پس از

شهادت فرزند است؛ داستان زنی که عاشقانه زیست، عمیقاً باور داشت و بی‌هیاهو، سهم بزرگی

در حفظ ارزش‌های انقلاب ایفا کرد.

کتاب در دو بخش تنظیم شده است: بخش نخست به زندگی شخصی و مبارزات انقلابی در قم و

تهران می‌پردازد و بخش دوم، تمرکز بر دوران دفاع مقدس، شهادت محمد و فعالیت‌های اجتماعی

پس از جنگ دارد.

✨ ویژگی‌های محصول:
📄 تعداد صفحات: 265
📐 قطع: رقعی (۲۱×۱۴)
📦 نوع جلد: نرم (شومیز)
🎨 طراح جلد: سیدهادی قادری
🖋 ویراستار: لیلا موسوی
📝 مشاور تألیف: محمد قاسمی‌پور
✒️ صفحه‌آرا: سیدمهدی حسینی

🎁 مزایا:
✅ روایتی زنانه، مادرانه و عمیق از سال‌های سخت جنگ و بعد از آن
✅ بازتاب چهره‌ای کمتر دیده‌شده از زنان انقلابی و نقش مادران شهدا
✅ لحنی صمیمی و واقعی، پر از جزئیات روزمره و حس زنده‌ی خاطرات
✅ تلفیق بین خاطرات خانوادگی و فعالیت‌های اجتماعی

برشی از کتاب :

یک‌ وقت هست آدم با خانوادهٔ شوهرش مشکلی ندارد و فقط رفت‌وآمد می‌کند، یک‌وقت هست که با

خانوادهٔ شوهرش صمیمی می‌شود، خودمانی و خانه‌یکی؛ محبتشان را به دل می‌گیرد. ما این شکلی بودیم.

من هرچه ازشان دیدم، خوبی و صمیمیت بود. همراه دوتا جاری دیگرم و مادرشوهرمان توی یک خانه

زندگی می‌کردیم. روزمان تا آمدن مردها، دور هم می‌گذشت.

نوعروس بودم، ولی مستقل. چند ماه اول، پخت‌وپزم از مادرشوهرم جدا بود. خودم خواستم و سفره‌یکی

شدیم. گفتم: «دو نفر ماییم، دو نفر شما، آن‌هم توی یک خانه. چرا دوتا سفره پهن کنیم؟»

عروسِ ده ماهه بودم که دخترم به دنیا آمد. پدرشوهرم، اولْ بزرگِ خانواده خودش بود، بعد فامیل.

بزرگ‌تری‌اش هم فقط به سن‌وسال و ریشِ سفیدش نبود؛ آن‌قدر دلسوز و مهربان بود که خودش و

حرفش روی چشممان جا داشت. اسم بچه را گذاشت فاطمه و ما هم روی حرفش حرف نزدیم.

حبیب مرد زحمت‌ کشی بود. صبح زود می‌رفت سر ساختمان و آخر شب خسته برمی‌ گشت. بنایی

کار راحتی نبود. اصلش، هیچ کاری راحت نیست. مرد ها صبح به صبح می‌رفتند و آخر شب به‌سختی

خودشان را تا خانه می‌کشاندند. یک لقمه غذا خورده و نخورده، چشمشان گرم خواب می‌شد. گاهی

برای کار و کاسبیِ بهتر می‌رفت یک شهر دیگر و روزها می‌گذشت و ازش بی‌خبر بودم. من می‌ماندم

و فاطمه که برایم مثل عروسک بود. حسابی سرم را گرم کرده بود؛ منتها مریضی‌ام خوب نشده بود و

بقیه خیلی مراقبم بودند. عزیز، بیشتر از همه غصه می‌خورد و فکرش مانده بود پیش من. گاهی که

می‌رفتم خانه‌شان، احوالم را خبر می‌گرفت و مدام از دیروز و روز قبلش می‌پرسید. باید خیالش را

راحت می‌ کردم که خوبم، ولی هم او و هم بقیه، می‌دانستند ازحال‌ رفتنِ من خبر نمی‌ کند.

می‌ گفت: «اگه بی‌هوا وقتی بچه تو بغلته بیفتی، من چه خاکی به سر کنم؟»

همه می‌ ترسیدند که وقتی می‌افتم، سرم به جایی بخورد و دردسر شود؛ این بود که با اوستا حبیب

صحبت کردیم و قرار شد برویم طبقه بالای خانه آقا جانم زندگی کنیم. این‌طوری خیال آن‌ها هم راحت

بود؛ مادر و خواهرهایم دور و برم بودند. همان جهیزیه مختصر را بستیم و خانه جدید بازشان کردیم.

هر طوری بود، سرم را گرم می‌ کردم. وقت که اضافه می‌ آوردم و بچه خواب بود، گاهی مشغول

خیاطی می‌ شدم. یک بلوز ساده برای خودم یا فاطمه می‌ دوختم و کلی ذوق می‌ کردم.

👤 مناسب برای:
👩‍👧 مادران و زنان علاقه‌مند به تاریخ انقلاب و دفاع مقدس
🧕 خوانندگان علاقمند به روایت‌های مستند و زن‌محور
🎓 پژوهشگران حوزه مطالعات زنان، دفاع مقدس و جامعه‌شناسی
📖 کسانی که می‌خواهند از نزدیک با سبک زندگی زنان فداکار و مؤمن انقلاب آشنا شوند

🌟💬 «قصه‌اش قصه‌ی عشق است؛ عشقی که با خون و صبوری آمیخته، نه به خاطر شهرت، که برای حقیقت»